Moeder van een geslaagde van Narconon
Donna R.

Het was nogal een verrassing om erachter te komen, want je voedt je kind op om verstandig te zijn, en ze ging naar de katholieke school, had goede vrienden en ging naar de kerk. En ze ging naar Loyola [een hogeschool] voor haar eerste jaar. Ze wilde haar eigen appartement hebben.

En toen verziekte ze het kerstfeest echt. Ze kwam op kerstavond niet thuis. Ze ging het met haar vriendje vieren. Op kerstdag kwam ze even tien minuten binnenwaaien. Ik dacht: “Waar is mijn dochter? Weet je, zo doen we dat hier niet.”

Uiteindelijk, na ongeveer een jaar, zag ik haar armen. En ik stortte in elkaar, huilde, smeekte. “Nee ma, ik zal stoppen. Ik zal dit niet meer doen. Het is gewoon een fase”, weet je.

Ik viel op mijn knieën, huilend. Ik zei: “Wat heb je jezelf aangedaan?” Ik kon gewoon niet geloven dat mijn schat zichzelf dit aandeed.

Ik begreep een heleboel dingen niet, weet je. Ik begreep haar veranderende buien niet. Ik begreep de akeligheid er niet van.

Ik kon er gewoon niet mee omgaan. Ik had zoiets van: “We moeten een plek vinden waar ze heen kan”.

We gingen op het Internet en vonden een heleboel gratis nummers, die allemaal zo’n beetje nergens naar leidden. Maar via één ervan kwam ik bij Narconon uit.

Ze kregen haar binnen en daar ging ze, en ik maar huilen, weet je.

Maar iedereen was er zo open. Ik kon Annie 24 uur per dag bellen. Annie was onze counselor en ik kon haar op elk moment van de dag bellen.

En sinds mijn dochter Narconon gedaan heeft, kan ik weer lachen.

Ik sta er gewoon versteld van, het verschil in haar, telkens wanneer ik haar zie. Ze is gewoon weer terug. Ze is terug en het gaat beter met haar dan ooit tevoren. Ik bedoel, het is nu twee jaar geleden. Het is gewoon een wonder.